Gölgeler yoluma düştü

Ben gönlümü gömdüm gömeli toprağa,
hayatın zehrini susuz içerim
Zifiri karanlıkta kaybolan bir gölge gibi
kaybolur giderim
Gözlerimin buğusu görünmesin,
mendilim ıslansa bile
Geceler boyu ruhum kaldırımlarda
kahrolsa bile
Hayat çizgilerimi eze eze giderim
Gözlerinin karasına geze geze giderim
Ardımdan ne iz kalsın, ne bir hatıram bilinsin
Ne olur anmasın adımı, getirmesin yâdına
Ben güneşlere muhtaç mıyım, muhtacım karanlıklara
Ruhumu sigara gibi sarar da giderim
Ömrümü duman duman arar da giderim
Ellerimle tutamadığım dallara,
tutunamadığım yosunlara küskünüm
Solgun yapraklar gibi ümitsiz düştüğüm topraklara küskünüm
Ben giderim yalnızlığa,
kahrolmuşluğumun burukluğuna
Ben sana, ben hayata, ben kendime,
ben her şeye küskünüm
Saçlarımı avuçlayan ellerime,
Bahçemde büyüttüğüm güllerime küskünüm
Kara toprak nazlanma,
senin bağrın benimkinden ak değil
Ey zalim toprak,
senin kalbin benimkinden yumuşak değil
Sen utanma, hançerini yüreğime sok,
İnan zerre kadar korkum yok
Sunduğun zehirleri defalarca içmişim,
bunu da alır susuz içerim
Kan kokusunu almaz olmuş topraklar,
kanımı güllerine banar da giderim
Bakarım cehennem ateşlerine,
kendi narıma yanar da giderim
Aşk şarabını iç, kanmadan olmaz
Bir beyaz tütsü gibi tütmeden olmaz,
Mum gibi yanıp bitmeden olmaz
Yar yüreğine bakıp gitmeden olmaz.
Yarin sesini duyunca kara gözlerine dalar da giderim
Gölgeler yoluma düştü
Gölgemi karanlıklara salar da giderim